რუსეთ-საქართველოს ომიდან სამი წლისთავზე დაპირისპირებული ქვეყნების ამჟამინდელ ურთიერთობებსა და პერსპექტივებზე „The Economist“ სტატიას აქვეყნებს. გამოცემა განიხილავს საერთაშორისო კრიზისჯგუფის მიერ ამ თემაზე ცოტა ხნის წინათ მომზადებულ ანგარიშს და ასკვნის, რომ მიუხედავად თბილისსა და მოსკოვს შორის არსებული უამრავი წინააღმდეგობისა, ერთობლივი ეკონომიკური თანამშრომლობის ხარისხი გვიჩვენებს, რომ საქართველოსა და რუსეთს შეუძლიათ თანაცხოვრება, როცა ამას მოისურვებენ.

„ახლახან რუსეთის საგარეო საქმეთა მინისტრმა სერგეი ლავროვმა მიხეილ სააკაშვილს „პათოლოგია და ქართველებს შორის ანომალია უწოდა“. საქართველოს პრეზიდენტი „უზრდელია“, – დასძინა ლავროვმა. ნუ გაკიცხავთ, მან მხოლოდ მისი პრეზიდენტის მაგალითს მიბაძა. ხანგრძლივ ინტერვიუში დიმიტრი მედვედევმა განაცხადა, რომ სააკაშვილი სამხედრო ტრიბუნალის წინაშე უნდა წარდგეს და რუსეთი არ აღადგენს საქართველოსთან დიპლომატიურ ურთიერთობებს მანამ, სანამ ის ხელისუფლებაში იქნება. მედვედევმა, ასევე, ივარაუდა, რომ აშშ გარკვეულ როლს თამაშობდა რუსეთ-საქართველოს 2008 წლის ხანმოკლე ომში და ზოგიერთ ამერიკელ სენატორს, რომლებმაც ახლახან რუს ჯარისკაცებს მოუწოდეს, დატოვონ საქართველოს აჯანყებული აფხაზეთისა და სამხრეთ-ოსეთის რეგიონები, „ასაკოვნები“ უწოდა“, – ნათქვამია სტატიაში და აღნიშნულია, რომ  მიუხედავად ამისა, რუსული სტანდარტებით ეს განცხადებები მაინც საკმაოდ თავშეკავებული იყო. სამი წლის წინათ, როდესაც რუსული ტანკები ქართულ არმიას მიწასთან ასწორებდნენ, რუსეთის პრემიერ-მინისტრმა ვლადიმერ პუტინმა განაცხადა, რომ სააკაშვილს „კვერცხებით“ დაკიდებდა.

სტატიაში, ასევე, ვკითხულობთ, რომ დრო თითქოს ყველაფრის მკურნალია, მაგრამ „საერთაშორისო კრიზისების ჯგუფის“ ახალ ანგარიშში ნათქვამია, რომ ბოლო თვეების განმავლობაში რუსეთ-საქართველოს ურთიერთობები, ფაქტობრივად, გაუარესდა.

„ეს ორი ქვეყანა კვლავ ვერაფრით ვერ თანხმდება აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის თემაზე. რამდენიმე დღის წინათ ბატონმა პუტინმა ისიც კი არ გამორიცხა, რომ სამხრეთ ოსეთი შეიძლება რუსეთის ფედერაციას შეუერთდეს, თუმცა საქართველო, ასევე, წუხს რუსეთის მზარდ სამხედრო წარმომადგენლობაზე ორივე რეგიონში: მაგალითად, თბილისისთვის დარტყმაა ცხინვალთან, სამხრეთ ოსეთის დედაქალაქთან, ახლოს მრავალჯერადი სარაკეტო სისტემების განთავსება. ამავე დროს, რუსეთის დაჟინებული განცხადებები იმის თაობაზე, რომ ეს საქართველოს კონფლიქტის ნაწილი არ არის, ჟენევაში სამშვიდობო მოლაპარაკებებისთვის დაბრკოლებაა. ბრალდებები და კონტრბრალდებები სურათს კიდევ უფრო ამძიმებს. თბილისი ფიქრობს, რომ რუსეთი საქართველოში აგენტურულ ქსელს მართავს და ომის შემდეგ ჯაშუშობის ბრალდებით ათობით ადამიანი გაასამართლა. 9 ივლისს ჯაშუშობის ბრალდებით ოთხი ჟურნალისტი დააპატიმრეს. თავდაპირველად ისინი ბრალდებას კატეგორიულად უარყოფდნენ, თუმცა მოგვიანებით დანაშაული აღიარეს, რაც ვიდეოჩანაწერის სახით ტელევიზიით გადაიცა.

ოპონენტები ამტკიცებდნენ, რომ ხელისუფლებამ აღიარებები ზეწოლის გზით მოიპოვა, ოპოზიციონერი პოლიტიკოსები ამბობენ, რომ „ჯაშუშომანია“ მთავრობის საიდუმლო დღის წესრიგის ნაწილია. ჩინოვნიკები ორივე ბრალდებას კატეგორიულად უარყოფენ. საქართველოს მთავრობა ჩივის, რომ მოსკოვი ოპოზიციის რადიკალურ წევრებს აფინანსებს, რომელთა ქუჩის დაუმორჩილებელმა აქციებმა მაისში ვერ შეძლო სახალხო აჯანყების გაღვივება. ის, ასევე, ამბობს, რომ რუსეთი დგას იმ აფეთქებების სერიის უკან, რაც საქართველოში გასული წლის განმავლობაში განხორციელდა. ერთი – 2010 წლის სექტემბერში, რასაც ერთი ადამიანის სიცოცხლე შეეწირა; მეორე კი – ორი თვის შემდეგ, ამერიკის საელჩოსთან მოხდა. ამერიკის დაზვერვის სამსახურის ჩინოვნიკი ეთანხმება იმ მოსაზრებას, რომ ამ ინციდენტზე პასუხისმგებელი რუსეთის აგენტია, თუმცა მათ უშუალოდ კრემლისთვის ხელი არ დაუდიათ. 28 ივნისს საქართველოს სასამართლომ ტერორიზმის ბრალდებით 15 ადამიანი გაასამართლა“, – ვკითხულობთ სტატიაში.

პუბლიკაციის ავტორი წერს, რომ რუსეთი საკუთარ წყენას ელოლიავება. ჩინოვნიკები აცხადებენ, რომ საქართველო ეხმარება ისლამისტ მებრძოლებს რუსეთის არასტაბილურ ჩრდილოეთ კავკასიაში, თუმცა უცხოელ დიპლომატებს ამ ფაქტის დამადასტურებელი მტკიცებულებები არ უნახავთ. რა თქმა უნდა, საქართველო უარს არ იტყვის, რუსეთს მგრძნობიარე ადგილებში ტკივილი მიაყენოს. შარშან გაეროს გენერალური ასამბლეის სხდომაზე გამოსვლისას სააკაშვილმა ჩრდილოეთ კავკასიას მოუწოდა, მიბაძოს „საქართველოს სვლას“ თავისუფლებისკენ.

სტატიის მიხედვით, ჩრდილოეთ კავკასიის მოქალაქეებისთვის თავისუფალი სავიზო რეჟიმის შემოღებამ სიტუაცია კიდევ უფრო დაძაბა, ვიდრე ორი თვის შემდეგ ქართველმა ჩინოვნიკებმა რეჟიმი რუსეთის ყველა მოქალაქეზე არ გაავრცელეს. მაისში საქართველოს პარლამენტმა მიიღო რეზოლუცია, რომელშიც 1860 წლის მოვლენებს ჩერქეზთა გენოციდი უწოდა. მოსკოვის თვალში ეს 2014 წლის სოჭის ოლიმპიური თამაშების ჩაშლის მცდელობა იყო.

„თუმცა ქვეყნები მაინც ახერხებენ თანამშრომლობისთვის გზების გამონახვას. საქართველო განაგრძობს ექსპორტს რუსეთში, რომელიც მისი სავაჭრო პარტნიორი ქვეყნებიდან სიდიდით მეხუთეა – ქართულ ღვინოზე, მინერალურ წყალსა და სასოფლო-სამეურნეო პროდუქციაზე რუსეთის ემბარგოს მიუხედავად. რუსული კომპანიები დღემდე დებენ ინვესტიციებს ქართულ ეკონომიკაში, კერძოდ, ენერგეტიკის სფეროში. შარშან ორ ქვეყანას შორის პირდაპირი ავიარესიებიც აღდგა. შემდეგი დიდი ტესტია რუსეთის მსოფლიო სავაჭრო ორგანიზაციაში (მსო) გაწევრების წინადადება, რაშიც მას საქართველოს მხარდაჭერა სჭირდება. მსო-ში გაწევრებისთვის რუსეთმა უნდა გააუქმოს ემბარგო ქართულ პროდუქციაზე, რაც, თავის მხრივ, საქართველოს მყიფე ექსპორტის სფეროსთვის სერიოზული სარგებელია. ამ საკითხში დაბრკოლების ერთი ლოდი საქართველოს წინადადებაა, რომელიც თავის საბაჟო კონტროლს მოითხოვს რუსეთს, აფხაზეთსა და სამხრეთ ოსეთს შორის საზღვრებზე. გასულ თვეში მოლაპარაკებებში, რომელშიც შუამავლები შვეიცარიელი დიპლომატები არიან, ბატონმა ლავროვმა არ გამორიცხა, რომ შეთანხმება საბაჟო პუნქტებთან დაკავშირებით „რეალიზებადია“, მაგრამ ბატონი მედვედევის თქმით, რუსეთი არ უარყოფს აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის აღიარების ფაქტს საქართველოს მხარდაჭერის სანაცვლოდ“, – ვკითხულობთ პუბლიკაციაში.

სტატიის მიხედვით, ორ ქვეყანას შორის მთელი რიგი ძალზე სერიოზული წინააღმდეგობებია, მაგრამ ერთობლივი ეკონომიკური თანამშრომლობის ხარისხი გვიჩვენებს, რომ მათ შეუძლიათ თანაცხოვრება, როცა ამას მოისურვებენ – მიუხედავად მოსკოვის შინაგანი სიძულვილისა სააკაშვილის მიმართ. ორივე მხარისთვის გაცილებით სასარგებლოა გაუმჯობესებული ურთიერთობები. ამიტომ, როგორც „საერთაშორისო კრიზისების ჯგუფი“ ამტკიცებს, სულ უფრო მეტი საფუძველი არსებობს წყენის გვერდზე გადადებისა და შეხების წერტილების ძიების დასაწყებად.