„რუსეთის პრეზიდენტის პრესმდივანმა დმიტრი პესკოვმა განაცხადა დასავლეთის ღია მცდელობის შესახებ, მოახდინოს ზეწოლა საქართველოს ხელისუფლებაზე და ჰქონდეს პირდაპირი გავლენა საარჩევნო კამპანიის მიმდინარეობაზე - ამასთან, რუსეთი არ ერევა და არც აპირებს ჩარევას საქართველოს საშინაო საქმეებში. როგორ ეკიდებით ამ განცხადებას? - მეკითხებიან ჟურნალისტები.

   „რა გითხრათ? რა გაგახაროთ? - ჟურნალისტებს ილიას სიტყვებით ვპასუხობ. ის, რომ დიდი ჩრდილოელი მეზობელი საქართველოს მიმართ კორექტულად და მეგობრულად იქცევა და კარგა ხანია არ უშვებს მის მიმართ კრიტიკას, რა თქმა უნდა, სასიხარულოა. ეს არის სახელმწიფოთაშორისი ურთიერთობების უმაღლესი სტანდარტი. თუმცა ჩემთვის, მგზნებარე ქართველისთვის, ამას ოფიციალური სიცივე დაკრავს. იქნებ, როცა საბჭოთა კავშირის ხალხები მოტყუებით, „მათრახითა და თაფლაკვერით“ მირეკ-მორეკეს თავიანთ რესპუბლიკებში, სჯობდა მოსკოვი დემონსტრაციულად არ დისტანცირებულიყო და საქართველო შორს არ გაეშვა, რადგან რუსები „თავისიანებს“გასაჭირში არ ტოვებენ?

   შედეგად მთელი ეს 34 წელი ნაპრალი ფართოვდებოდა და ახლა მასზე ხიდის გადება იოლი არ არის, თუმცა, როგორც სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქმა ილია მეორემ 14 წლის წინ მითხრა, „ხიდების გადება ხიდირბეგიშვილების მისიაა“.

სავაჭრო და ეკონომიკური კავშირები ყველაზე სწრაფად აღდგა, ბიზნესმენები პრაგმატული საქმიანი ადამიანები არიან, ადვილად პოულობენ საერთო ენას და არასოდეს არ კარგავენ კონტაქტებს. ყველაზე დიდი პრობლემა კი  ახალგაზრდობაა, რომელიც ბავშვობიდან ექცეოდა დასავლური გავლენის აგენტების რუსოფობიური პროპაგანდას ქვეშ, ამიტომაც არ იცის რუსული ენა და, შესაბამისად, არ იცნობს რუსეთსა და რუსებს.

   რიტორიკული შეკითხვა: სწორად მოიქცა თუ არა მოსკოვი, რომ არ ჩაერია მაშინ, როცა საქართველოში რუსული ენა კვდებოდა - რუსულენოვანი სკოლები, მედია, ჟურნალისტიკა? ჩვენ, ქართველებმა, რუსების უფლებების დაცვა ვერ უზრუნველვყავით და ისინი წავიდნენ - ისევე ჩუმად, როგორც ქართულ მიწაზე ცხოვრობდნენ - ვისამე შეწუხების გარეშე. სწორად მოიქცა თუ არა მოსკოვი, რომ მაშინ არ ჩაერია და ნაციონალ-შოვინისტებს საშუალება მისცა დაეშინებინათ მრავალეროვანი ტოლერანტი ქართველი ხალხი?! პასუხი ზედაპირზეა: თუ რუსეთი სწორად მოიქცა ცხინვალის რეგიონსა და აფხაზეთში, მაშინ დანარჩენ საქართველოში შეცდა, რომ არ ჩაერია, რადგან პატიოსანი ქართველები მაშინ საკუთარ თავსაც ვერ იცავდნენ შეიარაღებული ბანდებისგან, რომელთა წყალობითაც საქართველომ თავისი ტერიტორიები დაკარგა!

    "ვინც წარსულს გაიხსენებს, მოეკითხებაო" - რუსეთს მაშინ უჭირდა და არ ჰქონდა დრო შიდაქართულ "სამზარეულოში" გარკვეულიყო, ახლაც არ ულხინს, მაგრამ დღეს რუსეთი გამარჯვების გზაზეა და უკვე ისწავლა არა მხოლოდ ბრძოლა, არამედ ურთულესი ამოცანების ელეგანტურად გადაჭრაც - როგორც BRICS-ის პარტნიორებთან, ასევე მოკავშირეებთან EAEU-ში და სამხრეთ კავკასიაში, რისი მაგალითიც სომხეთსა და აზერბაიჯანს შორის მშვიდობის დამყარებაა. სამხრეთ კავკასია, ტრადიციულად და ისტორიულად,  რუსული ეროვნული სტრატეგიული ინტერესების ზონაა, ხოლო მართლმადიდებელი საქართველო, გეოპოლიტიკური და მრავალი სხვა მიზეზის გამო, სამხრეთ კავკასიის გასაღებია. ამიტომ, დღეს მოსკოვს სჭირდება პროგრამული კომპლექსური მიდგომა საქართველოს მიმართ - ერთდროულად ყველა სფეროში და არა მხოლოდ პოლიტიკაში, ვაჭრობასა და ბიზნესში, ან რუსული ენის რუსთაველის სამშობლოში დაბრუნების საკითხზე, რაც მოითხოვს რუსული ჟურნალისტიკის ინსტიტუტის დაარსებას მთარგმნელთა სავალდებულო ფაკულტეტით. მიმაჩნია, რომ რუსეთის ფედერაციის პრეზიდენტის ვლადიმერ პუტინის განკარგულებით უნდა შეიქმნას უწყებათაშორისი კომისია, რომელშიც რუსეთის მთავრობის წარმომადგენლებთან ერთად უნდა მიიწვიონ სპეციალისტები საქართველოდან.

   დასასრულ, მინდა აღვნიშნო, რომ სწორედ საქართველოში რუსულად მოლაპარაკე პროფესიონალების, არაანგაჟირებული ჟურნალისტებისა და პიარ-სპეციალისტების ნაკლებობის გამო მოხდა დიმიტრი პესკოვის განცხადების მცდარად ინტერპრეტაცია, მაგრამ ჯერ ერთ საილუსტრაციო მაგალითს მოვიყვან, თუ როგორ შეუძლია პიარს საპირისპირო შედეგის მოტანა. მაშ ასე:

   უკვე ორი დღეა, მთელი საქართველო იცინის ფეისბუქზე გავრცელებულ დამონტაჟებულ ვიდეოკლიპზე, რომელში „ლელოს “ ლიდერი მამუკა ხაზარაძე თითქოსდა მღერის თბილისურ სომხურ სიმღერას (სინამდვილეში, ხაზარაძე საესტრადო ორკესტრთან ერთად ასრულებს სხვა კომპოზიციას , მაგრამ იქმნება სრული შთაბეჭდილება, რომ სწორედ ის ასრულებს სომეხი არტურ უმროიანის ჰიტს.)  მოდელირებული ვიდეოკლიპის შემქმნელების მიზანი იყო ქართველების გარკვეულ ნაწილში არმენოფობიაზე გათვლილი „შავი“ პიარი - აქაოდა, ოპოზიციონერი ხაზარაძე ლატენტური სომეხიაო, მაგრამ მიიღეს საპირისპირო შედეგი, ანუ "თეთრი" პიარი - კლიპმა ხელი შეუწყო ხაზარაძის რეიტინგის ამაღლებას, წარმოაჩინა ერთგვარ ინტერნაციონალისტად, ნამდვილ თბილისელად, რომელიც ტკბილად მღერის საქეიფო სომხურ სიმღერას. ეს იმიტომ, რომ არმენოფობია თბილისში მოდური არ არის, მით უმეტეს, წინასაარჩევნო პერიოდში, როცა ხელისუფლებაცა და ოპოზიციაც თავს იდებს ეროვნული უმცირესობების წინ, საქართველოს მოსახლეობის მესამედს რომ შეადგენენ.

   იგივე ეხება დმიტრი პესკოვის განცხადებას, რომელსაც დასავლური გავლენის აგენტებმა მაშინვე არასწორად განმარტეს - აქაოდა, რუსმა ოკუპანტებმა ჯერ აფხაზეთი და სამაჩაბლო მიიტაცეს, ახლა კი „არ ერევიან“!

   იყო თუ არა შესაძლებელი პესკოვის დადებითი განცხადებიდან საპირისპირო პიარ-ეფექტის პროგნოზირება? რა თქმა უნდა, შესაძლებელი იყო, რადგან რუსეთის ფედერაციის პრეზიდენტის პრესმდივანი ისეთი დონის ფიგურაა, რომ მისი განცხადება არ დარჩება შეუმჩნეველი/ურეაქციოდ ქართულ ოპოზიციასა და მის კურატორებში ევროკავშირისა და აშშ-ის საელჩოებიდან. ეს პირველი, და მეორეც -  გასათვალისწინებელი იყო, რომ საქართველოში არავის - არც ხელისუფლებას, არც ოპოზიციას და არც მედიას - არ უთქვამს, რომ მრავალწლიანი პროპაგანდა „რუსული რბილი ძალის“ შესახებ, რომელსაც განსაკუთრებით ფეისბუქის ქართული სეგმენტის ოფიციალური ცენზორის, თამარ კინწურაშვილის „მედიის განვითარების ფონდი“ ავრცელებდა, ასევე „რუსული ნარატივის“ შესახებ, რაშიც რესპუბლიკელმა ხიდაშელმა და მისმა მეუღლემ წარმატებას მიაღწიეს, „საქართველოს წინააღმდეგ კრემლის ჰიბრიდული ომის შესახებ“, რომლის წინააღმდეგაც აშშ-მა და დიდმა ბრიტანეთმა შექმნეს სტრატეგიული კომუნიკაციების მთელი დეპარტამენტები ყველა სამინისტროსა და საქართველოს პრემიერ-მინისტრთან, აღმოჩნდა დიდი ბლეფი! საქართველოში ყველა პროპაგანდისტი აღმოჩნდა არა რუსეთის, არამედ დასავლური გავლენის აგენტი, რომლებმაც შოკში ჩავარდნენ, როცა საქართველოს პარლამენტმა მიიღო კანონი უცხოური გავლენის აგენტების დაფინანსების წყაროების ლუსტრაციის შესახებ.

არნო ხიდირბეგიშვილი,

„საქინფორმი“ -ს გენერალური დირექტორი და მთავარი რედაქტორი, უშიშროების, სტრატეგიული ანალიზისა და საინფორმაციო პოლიტიკის ცენტრის დირექტორი.

2024 წლის 17 ოქტომბერი
საქართველო, თბილისი