საქართველოში საპარლამენტო არჩევნებში მმართველი პარტია „ქართული ოცნების“ მთავარი კონკურენტი არა ოპოზიცია, არამედ ამერიკის შეერთებული შტატებია. და, რა თქმა უნდა, ევროპარლამენტი, სადაც, ისევე როგორც აშშ-ის კონგრესში, შექმნილია „საქართველოს მეგობრების“ ჯგუფები. მათი მუდმივი წარმომადგენლები არიან თბილისში ჩამოსული მრავალი საერთაშორისო სადამკვირვებლო მისია, რომელთა შორისაც რუსული არ არის.

   მიზანი - სამხრეთ კავკასიის საგარეო პოლიტიკური ვექტორის შეცვლა, მისი ულტრა-ანტირუსულად გადაქცევაა, რისთვისაც ამიერკავკასიის სამი რესპუბლიკიდან მინიმუმ ორის - საქართველოსა და სომხეთის - გაკონტროლებაა საჭირო. მთავარია საქართველო, რომელიც 1- მისცემს შესაძლებლობას, რუსეთისთვის გადაკეტოს საქართველოს ტერიტორიით გამავალი სატრანსპორტო და ენერგეტიკული სატრანზიტო მაგისტრალები, 2-შექმნას დაძაბულობა რუსეთის სამხრეთ ფლანგზე და აზერბაიჯანის მოსაზღვრე ტერიტორიებზე, 3- ჩართოს საქართველოს რეგულარული არმია რუსეთის წინააღმდეგ ომში უკრაინაში ათასობით ქართველი დაქირავებულის კვალდაკვალ.

   „„საქართველოს მეგობრების“ ამერიკული და ევროპული ჯგუფები დაკომპლექტებულია პათოლოგიური რუსოფობებითა და ნეონაცისტებით“ -მეტისმეტად იდეოლოგიზებული ახსნაა, ნამდვილი მიზეზი გულდასაწყვეტია მისი ვულგარული სიმარტივით: მაღალანაზღაურებადმა ამერიკელმა და ევროპელმა პოლიტიკოსებმა თავიანთი კარიერა ანტირუსული ტრენდზე აიგეს, რადგან ეს პროდუქტი ბოლო დროს კარგად იყიდება. თუ მომავალში რუსეთთან მშვიდობა და პარტნიორობა მოდაში შემოვა, მოთხოვნადი გახდებიან სხვა პოლიტიკოსები, რომელთა ნაკლებობაც არ იქნება.

   მმართველ პარტიას „ქართულ ოცნებას“ აქვს ორი ძირითადი პრობლემა, ობიექტური და სუბიექტური, გარდა იმისა, რომ ის არ აწყობს შეერთებულ შტატებს ორი მიზეზის გამო, 1 - უარი თქვა რუსეთთან ომზე და ეკონომიკური სანქციებით მის დაბლოკვაზე; 2 - გამოუცხადა ერთგულება ქართულ ტრადიციულ მართლმადიდებლურსა და ჰეტეროსექსუალურ ღირებულებებს.

   პირველი პრობლემა უკავშირდება სამეგრელოს - ხელისუფლებისთვის ტრადიციულად ყველაზე რთულ რეგიონს, სააკაშვილის „ნაცმოძრაობის“ დედულეთს, სადაც „ქართული ოცნების“ გამარჯვება უფრო რთული იქნება, ვიდრე ერთად აღებულ დანარჩენ საქართველოში. მიზეზი რამდენიმეა და ისინი კარგად არის ცნობილი. პირველ რიგში, წინა ხელისუფლების/ამჟამინდელი ოპოზიციის მთავარი ფიგურები მეგრელები არიან: ძმები ახალაიები და მეგრული კლანის სხვა წარმომადგენლები - სააკაშვილის რეჟიმის ყველაზე საზარელი ჯალათები; კოდუა, გვარამია, რომელმაც მელიასთან ერთად ახალი პარტია დააარსა; გახარია, რომელმაც ასევე საკუთარი პარტია შექმნა; ეს არის პარტიული მილიონერი ნაყოფია და თბილისის ყოფილი მერი უგულავა - ყველას ვერც ჩამოვთვლით. პარადოქსია - მიიჩნევა, რომ 300 ათასზე მეტი მეგრელი, რომლებიც, როგორც ცნობილია, ისტორიულად ცხოვრობენ ენგურის ორივე მხარეს - აფხაზეთში და ზუგდიდის მუნიციპალიტეტში, ლოიალურია რუსეთის მიმართ, მაგრამ ფაქტია, რომ ისინი არიან შეერთებული შტატების მთავარი იმედი 2012 წლის შემდეგ გამართულ ყველა არჩევნებში. მიზეზი შოვინიზმის განსაკუთრებულ ფორმაშია: მეგრელების დიდ ნაწილს შორის, რომლებსაც, როგორც ცნობილია, თავისი ენა აქვთ და ითვლებოდნენ მეგრელი ზვიად გამსახურდიას მთავარ დასაყრდენად (რაც საქართველოს პირველი პრეზიდენტის საბედისწერო შეცდომა იყო), ტრადიციულად სუფევდა სეპარატისტული განწყობები (ზუგდიდიდან რაც უფრო შორს, მით უფრო ძლიერი). მაგრამ თუ ადრე ეს გამოიხატებოდა განკერძოებასა და ამბიციურობაში ყველა სხვა ქართველთან მიმართებაში, რომლებთანაც მეგრელების ეს კატეგორია თავს არ აიგივებს, აფხაზეთის ომისა და განსაკუთრებით - სააკაშვილის (დედით მეგრელის) რეჟიმის შეცვლის შემდეგ, მეგრელ სეპარატისტთა ტაქტიკა შეიცვალა. უკვე არა განკერძოება, არამედ რევანში მთელ საქართველოში მმართველობის მიზნით, რასთანაც ახლოს იყვნენ სააკაშვილის დროს, შემდეგ კი - აფხაზეთთან გაერთიანებაც, რაც ამჟამინდელ „ქართველების სუსტ ხელისუფლებას“, მათი აზრით, არ ძალუძს.

   "ქართული ოცნების" მეორე პრობლემა მომავალ არჩევნებზე, რომელსაც ზემოთ სუბიექტური ეწოდა, წარმოადგენს მცდარი პიარი - აქაოდა, აშშ-სა და ევროკავშირს ვძულვართ და ჩვენთან საუბარი არ სურთ, მაგრამ საქართველო მაინც „ღირსეულად“ ისწრაფვის ევროკავშირისკენ და „გადატვირთავს“ ურთიერთობებს თავის ნომერ პირველ სტრატეგიულ პარტნიორ აშშ-სთან. ამრიგად, სახელისუფლებო პარტიას, თითქოსდა, სურს დასავლეთის გაცურება, მაგრამ ვინძლო საკუთარი თავი გააცუროს, რადგან საქართველოსთვის „ღირსება“ და „დასავლეთი“ ურთიერთგამომრიცხავი ცნებებია. „ქართული ოცნება“ თავად იქმნის პრობლემებს, ანუ ოპოზიციასთან ერთად, საკუთარ თავს ებრძვის - მისი ლიდერები დეკლარირებენ პროდასავლურ ვექტორს, თუმცა დასავლეთი დემონსტრაციულად უჭერს მხარს ოპოზიციას.

   ამომრჩეველი დაიბნა - თუ ხელისუფლებაც და ოპოზიციაც ორივე პროდასავლურია, მაშინ ეს ერთი ძალაა, მაშასადამე საჭიროა ხმა მიეცეს ალტერნატიულ ბლოკს „პატრიოტთა ალიანსს“ - „კონსერვატიულ მოძრაობას“, რადგან ისინი რუსეთთან ურთიერთობის დარეგულირებისა და ნატოსა და ევროკავშირში საქართველოს გაწევრების წინააღმდეგი არიან.

არნო ხიდირბეგიშვილი ,
„საქინფორმი“-ს გენერალური დირექტორი და მთავარი რედაქტორი,
უშიშროების, სტრატეგიული ანალიზისა და საინფორმაციო პოლიტიკის ცენტრის დირექტორი

წყარო: NEWS FRONT

2024 წლის 27 სექტემბერი
საქართველო, თბილისი