„ჩემი მოტყუება ადვილია, მოტყუების თვითონვე მიხარია!“ («Ах, обмануть меня не трудно! Я сам обманываться рад!») - ბოლო სტროფები პუშკინის ლექსიდან "აღიარება" («Признание») შემთხვევით როდი გამახსენდა. 2021 წლის 5 ივლისს დასრულდა საქართველოს უახლესი ისტორიის ეტაპი, რომელიც სათავეს იღებს 1991 წლიდან, სსრკ ლიკვიდაციის შემდეგ. მთელი ამ 30 წლის განმავლობაში ქართველ ხალხი სიხარულით ტყუვდებოდა - აქაოდა, შევალთ ევროკავშირსა და ნატოში, დავიბრუნებთ რუსეთის მიერ ოკუპირებულ ტერიტორიებს და მდიდრულად ვიცხოვრებთო! დასავლური გრანტებისა და კრედიტების „ნემსზე“ შემჯდარი ქართველებისგან ამ დიდი „სიხარულის“ უკან წმინდაწყლის "წვრილმანს" მალავდნენ - რომ ტრადიციული ქართულის ნაცვლად, ევროატლანტიკური ღირებულებების აღიარება დასავლური "ოჯახის" წევრობის სავალდებულო, და არა ნებაყოფლობითი პირობაა, რომელიც გულისხმობს ლგბტ-იდეოლოგიის პროპაგანდას, ერთსქესიანთა ქორწინების დაკანონებასა და სოდომიის ნორმად აღიარებას. ხელისუფლებამ სცადა არ გაესვა ხაზი ამ გარემოებას, რათა მოქალაქეები რაც შეიძლება დიდხანს დარჩენილიყვნენ გაუგებრობაში - აქაოდა, მთავარია, რაც შეიძლება მალე შევიდეთ ევროკავშირსა და ნატოში და დაე, დასავლელ პარტნიორებს ეგონოთ, რომ საქართველო უკვე შეეგუა არაბუნებრივ ცხოვრების წესს!

   ქართველებს აქაც კი ატყუებენ, მაგალითად - ნატოს წევრი თურქეთისთვის ასეთი მოთხოვნები არ წაუყენებიათ, მისი პოლიტიკური წონის, გეოსტრატეგიული ადგილმდებარეობის (შავი ზღვის სრუტეებზე კონტროლი), ალიანსში რიცხოვნობით მეორე არმიისა და რუსეთთან არასტაბილური ურთიერთობის გათვალისწინებით, რომლებსაც დღეს წარმატებული პერიოდი უდგას. აი ისიც, ამერიკული ორმაგი სტანდარტები, თურქეთში ხომ გეი-აღლუმი ამასწინათ კვლავ დაარბიეს! თუმცა ევროკავშირში თურქეთი არ მიიღეს - ევროპელები უფრო თანმიმდევრული არიან თავიანთი ეგზისტენციალური ღირებულებების დაცვაში, რომელთაგან ერთ-ერთი მთავარი უმცირესობათა უფლებების დაცვაა.

   ვაღიაროთ - ქართველი ერის დიდი ხნით „მიძინება“ ნამდვილად მოახერხეს არასამთავრობო ორგანიზაციებისა და იმ ტელეარხების პროპაგანდით, რომლებსაც დღეს მოქმედი ხელისუფლების დამხობა სურთ (ეროვნულ უმცირესობებს, ქართველებისგან განსხვავებით, არასოდეს დაუკარგავთ "სიფხიზლე ”და ღირებულებებში ყოველთვის ორიენტირებულნი იყვნენ თავიანთ კულტურულ ტრადიციებზე და ისტორიულ სამშობლოებზე - სომხეთზე, აზერბაიჯანზე, რუსეთზე, თურქეთზე). უმცირესობათა დაცვის "ტკბილი მოტივების" თანხლებით, ეროვნული და რელიგიური უმცირესობების მიმართ ისედაც ტრადიციულ ტოლერანტობასთან ერთად, ქართველებს შეაჩეჩეს სექსუალური უმცირესობების უფლებების ექსკლუზიური დაცვა, რაც შეუთავსებელია არა მხოლოდ მართლმადიდებლობასთან, არამედ საქართველოსთვის ყველა ტრადიციულ რელიგიასთან. შემთხვევითი როდია, რომ თბილისის დიდმა სინაგოგამ, სომხეთის სამოციქულო ეკლესიის საქართველოს ეპარქიამ და სრულიად საქართველოს მუსლიმთა გამგეობამ, საქართველოს მართლმადიდებელ ეკლესიასთან ერთად, განცხადება გააკეთეს თბილისში „ღირსების მარშის“, უფრო მარტივად კი გეი-აღლუმის წინააღმდეგ.

ამის მიუხედავად, 1 ივლისს "Tbilisi Pride"-ს კვირეული მაინც გაიხსნა და ქართველების გაორება, რომლებიც ტრენინგებზე, ფურშეტის მოლოდინში, არ უღრმავდებოდნენ ნაირფერი ტერმინების "იდენტობა" და "გენდერი“-ს არსს, დასრულდა. მთელი რიგი პეტიციებით LGBTQI + მხარდასაჭერად, კოლექტიურმა დასავლეთმა, საქართველოში თავისი ელჩების მეშვეობით, მრავალეროვანი ქართველი ხალხი დილემის წინაშე დააყენა: ღმერთი და ეკლესია, ან ევროკავშირი და აშშ, პატრიარქი ილია მე-II, ან 25 ქვეყნის ელჩები, რომლებმაც ხელი მოაწერეს საქართველოს ხელისუფლებისადმი მიმართულ მრისხანე ულტიმატუმს; საქართველო იქნება მეზობლებთან - აზერბაიჯანთან, თურქეთთან, სომხეთსა და რუსეთთან, ანდა ქვეყნებთან, რომლებიც აიძულებენ, მიიღოს ახალი - „ცისარტყელა მრწამსი".

   და აქ ქართველები აღშფოთდნენ - ისინი ასე ჯერ არასდროს დაუმცირებიათ, ასე უხეშად ელჩები ჯერაც არ ჩარეულან ქვეყნის საშინაო საქმეებში, ასე დემონსტრაციულად აშშ-ის ელჩს ჯერაც არ უმბრძანებლია, ასე საშინლად ჯერ არ შეუირაცხჰყვიათ კათოლიკოს-პატრიარქი, ასე ღიად საქართველოსთვის ჯერ არ უწოდებიათ კოლონია, სადაც თურმე უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეებსაც კი ვერ დანიშავენ აშშ–ის საელჩოს სანქციის გარეშე! საკითხავი მხოლოდ ისაა, როდემდე "მოიტყუებს" თავს საქართველოს ხელისუფლება ორი შეუთავსებელი ცნების - საქართველოსა და დასავლეთის შეთავსების მცდელობით, ნაჩუქარი და ნასესხები ფულის სანაცვლოდ...

შარლი ებდოდან – შარლ მიშელამდე

   სააკაშვილის „წყალობით“ საქართველოში ბიჭებს დიდი ხანია არ არქმევენ მიხეილს, საყვარელ ადამიანებს ვარდებს აღარ ჩუქნიან, ხოლო, ბოლოდროინდელი მოვლენების შემდეგ, ვინმესთვის ჟურნალისტის დაძახება შეურაცხყოფის ტოლფასია! რამდენიმე ათეული ადამიანი, რომლებსაც თავი ტელეწამყვანებად და ჟურნალისტებად მოაქვთ, რომელთა უმეტესობა აშკარად გამოხატული ლგბტ–პირები არიან, მთელი ამ წლების განმავლობაში ტელეეკრანებიდან აფრქვევდნენ ნეგატივსა და ჰომოსექსუალიზმის პროპაგანდას, ამიტომ მათ ხალხში მეტსახელად "ურნა–ლისტები" შეარქვეს, მე კი მათ ტელეზონდერებს, "ჟურ–ნაცისტებს", „დურ–ნალისტებსა“ და უკანაწამყვანებს ვუწოდებ. დღეს ისინი ეკლესიებში იჭრნებიან, შეურაცხყოფენ პატრიარქსა და ეპისკოპოსებს მკვლელებისა და რუსეთის აგენტების ძახილით, ითხოვენ მათ დაპატიმრებას და ასევე, დასავლეთს საქართველოს წინააღმდეგ სანქციების დაწესებისკენ მოუწოდებენ.

უკაცრავად, მაგრამ თუ მუსლიმებმა არ აპატიეს მოციქულ მუჰამედზე კარიკატურები და ტერაქტი მოაწყვეს უხამსი ფრანგული ჟურნალის რედაქციაში, ნუთუ მართლმადიდებელმა ქართველებმა უნდა აპატიონ „მთავარი არხის“, „პირველის“, „ფორმულასა“ და „კავკასიის“ ტელეტერორისტებს?! მორალური ტერორი ხომ ზოგჯერ ფიზიკურზე არანაკლებ სასიკვდილოა! თუმცა, ათეისტები ვერ გაიზიარებენ მორწმუნეთა შეურაცხყოფილ გრძნობებს.

   მოგეხსენებათ, რომ "პუტინისტური ჯგუფების", რომლებმაც ხელები დაიგრძელეს და ვითომდა მათი წამქეზებელი "ღარიბაშვილის კრემლისტურ მთავრობის" მოქმედებებში, რადიკალმა "დურნალისტებმა", ოპოზიციამ და "სამოქალაქო სექტორმა" რუსეთის ხელი დაინახეს, ამიტომ მინდა შევახსენო მათ, რომ 2020 წლის 17 დეკემბერს ნოვო-ოგარიოვოში გამართულ პრესკონფერენციაზე, ”Russia today”-ს კითხვის საპასუხოდ, პუტინმა აგრესია დაგმო: ”იქ, სადაც სხვა ადამიანის თავისუფლება იწყება, თქვენი თავისუფლება მთავრდება. მათ, ვინც მოქმედებს დაუფიქრებლად, შეურაცხყოფს მორწმუნეთა გრძნობებს, ყოველთვის უნდა ახსოვდეთ, რომ ამას საპასუხო რეაქცია მოჰყვება. მეორეს მხრივ, ეს საპასუხო რეაქცია არ უნდა იყოს აგრესიული. არცერთ მსოფლიო რელიგიაში აგრესიის ნატამალსაც ვერ ნახავთ“, - უპასუხა ჟურნალისტს რუსეთის პრეზიდენტმა, რომელმაც თითქოსდა განჭვრიტა ნახევარი წლის შემდეგ თბილისში მომხდარი მოვლენები.

   და რა ვერდიქტს გამოუტანს ქართველებს ევროსაბჭოს პრეზიდენტი შარლ მიშელი, რომელიც თბილისში ხელისუფლებისა და ოპოზიციისთვის მორიგი ინსტრუქციები ჩამოიტანა?! ნუთუ, სოროსის ფონდის, კელი დეგნანის, თეთრი სახლის წარმომადგენლების – ნედ პრაისისა და ენტონი ბლინკენის მსგავსად, ისიც მოითხოვს ქართველი პატრიოტების ცალმხრივად დასჯას?! მოახერხებს კი პრემიერი ღარიბაშვილი, რომელსაც დასავლეთის ელჩები ზურგს უკან "გარლის" უწოდებენ, სწრაფად დაარეგულიროს გაუგებრობა საქართველოს მთავრობასა და დასავლელ პარტნიორებს შორის, რისი პირობაც გასულ შაბათს დადო? და ამავე დროს - მხარი დაუჭიროს საპატრიარქოს მიერ შეთავაზებულ ახალ კანონს "მორწმუნეთა რელიგიური გრძნობების დაცვის შესახებ", როგორც უწინ კონსტიტუციაში ქორწინების, როგორც ქალისა და მამაკაცის კავშირის, შესახებ დეფინიცია გაიტანა?

ადამიანისა და მოქალაქის უფლებათა საყოველთაო დეკლარაციის მე-4 მუხლში (1789 წ.) ნათქვამია: ”თავისუფლება მოიცავს ყველაფრის გაკეთების შესაძლებლობას, რაც ზიანს არ მიაყენებს სხვებს: ამრიგად, თითოეული ადამიანის ბუნებრივი უფლებების განხორციელება შემოიფარგლება მხოლოდ იმ საზღვრებით, რომლებიც უზრუნველყოფს საზოგადოების სხვა წევრების მიერ იმავე უფლებებით სარგებლობას. ამ საზღვრების განსაზღვრა შესაძლებელია მხოლოდ კანონით”. მაშასადამე, აბსოლუტურად აუცილებელია საქართველოში ასეთი კანონის მიღება, ამით უმცირესობები მხოლოდ მოიგებენ და პროვოკატორები წააგებენ! ამავე დროს, საჭიროა გაუქმდეს „ანტიდისკრიმინაციული კანონი“, რომელიც თითქოსდა უმცირესობებს, მათ უფლებებს იცვას, აყენებს პრივილეგირებულ მდგომარეობაში უმრავლესობასთან მიმართებით, მაგრამ სინამდვილეში მუშაობს სეგრეგაციაზე - მკვეთრად გამოყოფს უმცირესობებს უმრავლესობისგან და ამით მათ საზოგადოებისგან განდევნილებად აქცევს.

სტრასბურგის მიკერძოებული „კერძები“

   საქართველო ერთადერთი ქვეყანაა მსოფლიოში, სადაც "ჟურნალისტები" მართავენ მიტინგებს ხელისუფლების გადადგომის მოთხოვნით! თითქოსდა რატომ უნდა მივაქციოთ ზედმეტი ყურადღება არატრადიციული სექსუალური ორიენტაციის ამ ვულგარულ პერსონაჟებს, რომლებიც 100–მდე მხარდამჭერს კრებენ და საქართველოს მოსახლეობის არა უმეტეს 1% -ის (LGBTQI + ათეისტები) რუპორია? მაგრამ განა ისინი ამას გაბედავდნენ კოლექტიური დასავლეთის უპრეცედენტო მხარდაჭერის გარეშე, რომელმაც გასულ კვირას მოსთხოვა რუსეთს ერთსქესიანთა ქორწინების აღიარება?!

მოგეხსენებათ, რომ ადამიანის უფლებათა ევროპულმა სასამართლომ რუსეთი დაავალდებულა, მიიღოს ზომები ერთსქესიანთა კავშირების აღიარებასთან დაკავშირებით და გადაწყვიტა, რომ რუსეთმა დაარღვია ადამიანის უფლებათა კონვენციის მე-8 მუხლი პირადი და ოჯახური ცხოვრების პატივისცემის უფლების შესახებ, როცა უარი თქვა ერთსქესიანი წყვილების ურთიერთობების რეგისტრაციაზე. ეს სწორედ ის სტრასბურგის სასამართლოა, სადაც ქართველები წამდაუწუმ საჩივლელად გარბიან, და რომლის გადაწყვეტილებებიც საქართველოსთვის რატომღაც კანონია და არა რეკომენდაცია!

   მაშ რა გადაწყვეტილებას მიიღებს ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლო საქმეზე – "ქართველი ჟურნალისტები საქართველოს წინააღმდეგ", თუმცაღა ტელეკომპანია „პირველის“ გარდაცვლილი 37 წლის ოპერატორი“ ლექსო ლაშქარავა არა "პუტინისტი რადიკალების" ცემის, არამედ ნარკოტიკების ზედოზირებისგან გარდაიცვალა და არაერთხელ იყო პასუხისგებაში მიცემული? ნაკლებ სავარაუდოა, დასავლეთი ხელიდან არ გაუშვებს შესაძლებლობას, დაადანაშაულოს "რუსებთან დაკავშირებული ქართველი ფაშისტ-ნაციონალისტ-კონსერვატორ-ტრადიციონალისტები" ორმაგ დანაშაულში - სექსუალური უმცირესობებისა და სიტყვის თავისუფლების წინააღმდეგ!

სად იწყება ქართველის ცხვირის წვერი?

სიტყვა "ხულიგანი" ინგლისელი ლორდი ხულიგენის გვარიდან წარმოიშვა, რომელიც მე -18 საუკუნეში ცხოვრობდა დახშირად ახორციელებდა საზოგადოებრივად საშიშ ქმედებებს. როდესაც მორიგ ჯერზე ჩხუბისთვის ასამართლებდნენ, ხულეგენმა განაცხადა, რომ თავისუფალი ადამიანია და აკეთებს იმას, რაც მოეპრიანება. „თქვენი მუშტების ქნევის თავისუფლება მთავრდება იქ, სადაც იწყება გვერდით მდგომი ადამიანის ცხვირის წვერი!” - მიუგო მოსამართლემ.

მაშ, ვინ არის დღეს საქართველოში ხულიგანი? ჰომოსექსუალები, რომლებიც გამომწვევად ჩაცმულები დარბიან თბილისის ცენტრალურ გამზირზე და საჯაროდ ეხვევიან ერთმანეთს ჰეტეროსექსუალი უმრავლესობისა და მოზარდების თვალწინ? ტელეარხებზე ყველა თოქშოუს ”ცისფერი” გმირები დაარანაკლებ ”ცისფერი” წამყვანები და მედიამენეჯერები, რომლებიც დღეს მიტინგებს აწყობენ რუსთაველზე? რეპორტიორები და ოპერატორები, მიკროფონებსა და კამერებს პირში რომ სჩრიან ადამიანებს პროვოკაციული შეკითხვებით, ავიწროებენ ოპონენტებსა და უბრალოდ არასასურველ ადამიანებს და მათი ოჯახის წევრებს - ქუჩებში, სახელმწიფო დაწესებულებებში, სახლთან უსაფრდებიან? უსაფუძვლოდ საჯაროდ ადანაშაულებენ არა მარტო რიგით მოქალაქეებს, არამედ პრემიერს, უმაღლეს იერარქებსა და პატრიარქს კოლაბორაციონიზმში "ოკუპანტი - რუსეთის" სასარგებლოდ?

თუ ხულიგნები - მათი მსხვერპლნი, საზოგადოების წესიერი, კანონმორჩილი წევრები, ჰეტეროსექსუალური ორიენტაციის ტრადიციული მართლმადიდებელი ქართველები, რომლებმაც 30 წლის მანძილზე პირველად უთაქეს ზემოთ ჩამოთვლილებს? ნუთუ გაუგებარია, რომ ქართველის ცხვირის წვერი იწყება იქ, სადაც იწყება მრავალსაუკუნოვანი ქართული კულტურა და ტრადიციები?!

სამი ირაკლი, ანუ რატომ ჩაუშვა მიშამ “სე-შე-ა“

და სად არის მიშა?! რატომ იკავებს თავს კომენტარისგან სააკაშვილი საქართველოში განვითარებულ მოვლენებზე, რომელთა პროვოცირებაც თავად მოახდინა სახელმწიფო გადატრიალებისა და საქართველოს ხელისუფლებაში დაბრუნების მიზნით? ნუთუ მან ჯერ ბრძოლის ველზე გაუშვა თავისი საუკეთესო ძალები - ოპოზიცია, ტელეკომპანიები, სამოქალაქო სექტორი, დახარჯა დიდი ფული, შემდეგ კი ... უღალატა, როგორც გუშინ “ჩაუშვა” აშშ?!

   მათთვის, ვინც ჯერ არ იცის ამ სენსაციის შესახებ: როგორც სააკაშვილმა ტელეარხი
„Украина 24“-ს ეთერში განაცხადა, დონბასში გაგანია შეიარაღებული კონფლიქტისას, უფრო სწორად, 2014 წლის ივლისში, უკრაინის არმიის მიერ სლავიანსკისა და კრამატორსკის აღების შემდეგ, აშშ- ს ცენტრალური სადაზვერვო სამმართველოს (CIA) ყოფილმა დირექტორმა, გადამდგარმა გენერალმა დევიდ პეტრეუსმა უკრაინის ხელისუფლებას დონეცკზე თავდასხმისკენ მოუწოდა! სააკაშვილმა პეტრეუსისგან მიიღო SMS შეტყობინება: ”A, B, C, D - პუნქტებადაა გაწერილი, თუ რატომ არის კარგი მომენტი დონეცკში შესაჭრელელად ... ახლა ამ ძალებით უკრაინელებს დონეცკის აღება შეუძლიათ”, - „შემთხვევით გაახსენდა“ სააკაშვილს და დასძინა, რომ დაუყოვნებლივ აცნობა ამის შესახებ პოროშენკოს, თუმცა – უშედეგოდ.

   სააკაშვილმა ეს გააკეთა, 1 - იმიტომ, რომ ის უფრო ჭკვიანია, ვიდრე მისი ყველა მარიონეტი, რომლებიც დღეს რუსთაველზე ღრიალებენ, ამიტომ კარგად იცის, რომ საქართველოში პიარს ვერ გაიკეთებ ჰომოსექსუალების დაცვითა და პატრიარქ ილია მეორესთან ომით, და თუ გაიკეთებ, მხოლოდ "შავს"; 2 - იმიტომ, რომ ბიძია თემურმა, სსრკ-ს კგბ-ს ყოფილმა პოლკოვნიკმა, თავის საყვარელ დისშვილს ურჩია, დრო არ დაკარგოს და საქართველოში პრორუსულ ტრენდს ჩაუდგეს სათავეში, ვიდრე სხვები დაასწრებენ! ხოლო ის ფაქტი, რომ საქართველოში უმცირესობათა დემარში არის პროექტის "ანტი-რუსეთი" ნაწილი (რომელმაც ჩაფლავება დაიწყო), და არა მხოლოდ სააკაშვილის მორიგი "რევოლუცია", ეჭვს უკვე აღარ იწვევს. აშშ–მა და ნატომ დაიწყეს შავი ზღვის რეგიონის სამხედრო ათვისება, ამიტომ საქართველოში მათ სჭირდებათ მორჩილი მარიონეტული მთავრობა, რომელსაც უკრაინაში ზელენსკის მსგავსი ფიგურა - კოლაბორაციონისტი ხელმძღვანელობს, რომელიც ყველაფერზე ხელს მოაწერს, პირველ რიგში კი - ნატოს და აშშ–ის სრულფასოვანი სამხედრო ბაზების გახსნაზე. ჰოდა, მთავრობაზე რა გითხრათ (დასავლეთს განსაკუთრებით გაუმართლა საგარეო საქმეთა მინისტრითა და პრეზიდენტით), მაგრამ ორი ირაკლი, რომლებმაც სიმტკიცე გამოიჩინეს - პრემიერ–მინისტრი ირაკლი ღარიბაშვილი და მმართველი პარტიის თავმჯდომარე, საკონსტიტუციო რეფორმებზე პასუხისმგებელი ირაკლი კობახიძე, რომლებმაც არა ერთხელ იმოქმედეს ინსტრუქციების საწინააღმდეგოდ - აშკარად ვერ ხვდებიან კოლაბორაციონისტთა კატეგორიაში! ამიტომ, მთავარი ამოცანაა მათი გადაყენება, თუმცა არ არსებობს ერთი ფაქტიც კი, რომ ირაკლის საქართველო მეფე ერაკლე მეორეის გზაზე მიჰყავთ.

გზები, რომლებსაც ვირჩევთ

   13 ივლისს, ახალი სტატიის – "რუსებისა და უკრაინელების ისტორიული ერთიანობის შესახებ" კომენტირებისას (რომლის შემდეგაც ძნელია არ ავყვე ცდუნებას დაწერო სტატია “რუსებისა და ქართველების ისტორიული ერთიანობის შესახებ”), პუტინმა გაიმეორა, რომ ერთის თავისუფლება მთავრდება იქ, სადაც სხვისი თავისუფლება იწყება. მაგრამ თუ 17 დეკემბერს რუსეთის პრეზიდენტს მხედველობაში ჰქონდა ინდივიდის თავისუფლება, რომელიც მორწმუნეთა უფლებებსა და გრძნობებთან კოლიზიაში არ უნდა შევიდეს, ამჯერად პუტინი ცნობილ სენტენციას ქვეყნებს შორის ურთიერთობებზე ექსტრაპოლაციას უკეთებს. ”ნებისმიერ ქვეყანას აქვს უფლება აირჩიოს საკუთარი გზა, ეს არც განიხილება”, - მიიჩნევს პუტინი, მაგრამ, მისი თქმით, მიუღებელია, როდესაც ერთი სახელმწიფოს არჩევანის თავისუფლება ეწინააღმდეგება მეორე სახელმწიფოს თავისუფლებას და საფრთხეს უქმნის მის უსაფრთხოებას. როგორც პუტინმა განაცხადა, რუსეთისთვის მნიშვნელოვანია არა ის, თუ როგორ დასახავს მეზობელი სახელმწიფო თავის საგარეო პოლიტიკასა და ორიენტირებს, არამედ ის, რომ ამ დროს არ შეექმნეს ”პრობლემები და საფრთხეები” რუსეთს, როგორადაც მას, მაგალითად, უკრაინის ტერიტორიების „სამხედრო ათვისება“ მიაჩნია.

   პუტინის სიტყვები სრულად ეხება საქართველოსაც მხოლოდ ერთი განსხვავებით - რუსი და ქართველი ხალხი ძალიან ახლობელია, მაგრამ არ არიან ერთნი, როგორც რუსი, უკრაინელი და ბელარუსი. ყველა სხვა თვალსაზრისით - "copy paste", ამოჭერით "უკრაინა" და ჩასვით "საქართველო", არსი ამით არ შეიცვლება! დიახ, რუსეთს აწუხებს არა ევროატლანტიკური გზა, რომელიც საქართველომ აირჩია, არამედ ის, რომ ჩრდილოატლანტიკური ალიანსისა და აშშ–ის მიერ საქართველოს ტერიტორიის სამხედრო ათვისება პრობლემებს უქმნის რუსეთის ფედერაციას და საფრთხეს უქმნის მის უსაფრთხოებას, რის შესახებაც არაერთხელ განუცხადა რუსეთის საგარეო საქმეთა სამინისტრომ.

თუმცა, როგორც ო'ჰენრის მოთხრობის გმირი ამბობს, ”საქმე ის გზა კი არაა, რომელსაც ვირჩევთ, არამედ ის, რაც ჩვენს შიგნით გვაიძულებს, ეს გზა ავირჩიოთ” (It ain't the roads we take; it's what's inside of us that makes us turn out the way we do). პუტინი დარწმუნებულია, რომ უკრაინაში მილიონობით ადამიანს სურს რუსეთთან ურთიერთობის აღდგენა, მაგრამ მათ პოლიტიკური გეგმების რეალიზების არანაირი შანსი არ ეძლევათ. სურთ კი რუსეთში საქართველოდან მილიონ ემიგრანტს და ქართველებს საქართველოში რუსეთთან ურთიერთობის აღდგენა? სურს თუ არა ეს ნახევარ მილიონზე მეტ "ქართველ" სომეხსა და აზერბაიჯანელს და, რა თქმა უნდა, აფხაზებსა და ოსებს? ვფიქრობ, არაერთი მილიონი მსურველი მოგროვდება.

მაშ, რა გვიშლის ჩვენს შიგნით მეგობრობის, და არა ღალატის გზის არჩევას - აკულა დოდსონის მსგავსად, რადგან „ბოლივარი ორს ვერ გაუძლებს“ (Bolivar cannot carry double)?! პუტინის აზრით, ეს „რაღაცა“ არის ხელისუფლებებისა და არა ხალხის არჩევანი (ციტატა): ”აქ საუბარია არა ჩვენი გზების გადაკვეთაზე, არამედ მილიონობით ადამიანის ბედის ურთიერთკავშირსა და გადახლართვაზე, რომლებიც დღევანდელი უკრაინის (და საქართველოს - ა.ხ.) და დღევანდელი რუსეთის ტერიტორიაზე ცხოვრობენ. ესაა ჩვენი ხალხების ისტორიული გადახლართვა, სულიერი გადახლართვა, რაც საუკუნეების განმავლობაში ყალიბდებოდა. და რასაც ამჟამინდელი ხელისუფლებები ამბობენ, ისინი ხალხს არ გულისხმობენ - ისინი საუბრობენ იმ არჩევანზე, რომელიც თავად საკუთარი თავისთვის გააკეთეს! მაგრამ ეს სულაც არ ნიშნავს, რომ ეს არჩევანი საბოლოოა ... ”.

საქინფორმის მთავარი რედაქტორი
არნო ხიდირბეგიშვილი

2021 წლის 19 ივლისი
საქართველო, თბილისი